Początkowe błędy

Co jest najważniejsze na początku rozwoju duchowego? Zgoda na popełnianie błędów. Na początku drogi popełniamy ich wiele przyjmując nowe postawy. Każda postawa jest w końcu testowana przez życie. Przyjęcie postawy nie oznacza, że od razu się zmienimy, życie doświadcza okazji do weryfikacji postaw. Krok po kroku sprawdzamy, jak mają się one w stosunku do rzeczywistości. Mylimy się, wprowadzamy poprawki, zmieniamy się stopniowo. Na początku drogi nie wiemy też jak uwalniać emocje, wymaga to praktyki i uczciwości wobec samego siebie. Żeby się nauczyć, często potrzebujemy godzin ćwiczeń. Uwalnianie wymaga obserwacji siebie, a może to nie być oczywiste na samym początku drogi. Podobnie może być z wyciszeniem w trakcie medytacji, może nam się wydawać, że medytacja to cisza, a tak naprawdę jest to obserwacja siebie, więc natłok myśli nie jest porażką. Droga duchowa to nauka obserwacji siebie, a początkowe błędy szybko przynoszą naukę jak to robić.

Można żyć inaczej

Przygoda duchowa rozpoczyna się od pojedynczej decyzji, Zmieniam życie. Potem jest już tylko łatwiej. Ten pierwszy krok jest najważniejszy, decyduje o całym późniejszym rozwoju. Zaczyna się od tego, że wiemy, że chcemy coś zmienić, później dowiadujemy się o sposobach. Metody rozwoju duchowego są znane i porozrzucane w innych gałęziach samorozwoju. Przede wszystkim jest to praca na postawach i medytacja. Tymi dwoma metodami można wiele zdziałać. Warto też korzystać z techniki uwalniania i kontemplacji. Razem tworzą warsztat metody duchowej. By przyspieszyć swój rozwój można sięgnąć po literaturę duchową lub oglądać dobrych nauczycieli. Możliwości są duże. Najważniejsze by zrozumieć, że można żyć inaczej.

Samopomoc

Jak mieć lepsze życie? Co zrobić, żeby żyło nam się lepiej? Trzeba przyjąć odpowiednie postawy. Przede wszystkim, potrzebna nam jest postawa akceptacji życia. Życie jest jakie jest, nie zmienimy tego, jedyne co możemy zmienić to siebie, by to życie polubić. Pomocna jest tu też postawa lubienia życia, bo co innego to lubienie rzeczy, a co innego lubienie życia. Chcemy lubić życie w każdym aspekcie, a nie jego poszczególne części. Kolejna ważna postawa to wybaczanie, wybaczamy sobie i wybaczamy innym. Skoro życie jest jakie jest, to nie ma sensu trzymać się i ubolewać nad przeszłością. Zaakceptujmy ją. Kolejne co możemy zrobić to nauczyć się uwalniania, jednej prostej techniki, która rozwiązuje wiele problemów. Po prostu skupiamy się na cierpieniu i pozwalamy, aby odeszło. Równie przydatna jest medytacja, która sprawia, że mniej myślimy. Z czasem może się przerodzić w kontemplację, czyli stałą medytację. To wszystko tworzy rozwój duchowy. Jeśli robimy którąś z tych rzeczy to rozwijamy się duchowo. Warto zacząć nawet od czegoś małego, bo są to najskuteczniejsze narzędzia do samopomocy.

Jedyna trudność

Uwalnianie jest techniką, która przynosi szereg korzyści. Pomaga nam uwolnić się od cierpienia, zmniejsza ilość myśli, uwalnia schematy. Za jej pomocą można zmienić swoje życie. Na początku może wydawać się mało intuicyjna, bo nie wiemy, kiedy jej używać. Wobec tego najlepiej zacząć, od zadania sobie kilku pytań. Pytania te mogą brzmieć tak, Czego się najbardziej w życiu wstydzę, Co mnie najbardziej złości w życiu, Czego najbardziej nie lubię. Na pewno coś się pojawi po zadaniu sobie takich pytań. Co robimy później? Zauważmy, że od razu wiemy o co chodzi, więc nie musimy odpowiadać sobie do końca na te pytania. Do pracy wystarczy nam wrażenie, które zostawiają. To na tym wrażeniu chcemy się skupić i poobserwować. Chwila obserwacji takiego wrażenia sprawi, że ono osłabnie. Nie da się więcej o tym powiedzieć, tego trzeba spróbować na sobie. Im więcej o tym mówimy tym trudniejsze to się wydaje, a jedyną trudnością tej techniki jest, zacząć!

Wystarczy tylko spróbować

Od czego zacząć rozwój duchowy? Najlepiej od tego by dać sobie szansę zobaczyć czym on jest. Najłatwiej na początek przyjąć jakieś postawy. Na przykład, że cieszymy się życiem. Na pewno po czymś takim, kilka rzeczy tego dnia bardziej nas ucieszy. Możemy też zaobserwować narastający opór przy niektórych czynnościach.  O czym to mówi? Że być może trzeba coś zmienić, a jeśli nie można zmienić, to trzeba uwolnić ten opór. A żeby to zrobić, wystarczy poobserwować, jak narasta. Rozwój duchowy ma to do siebie, że jego techniki są bajecznie proste, dlatego doszukujemy się jakiegoś haczyka, wmawiamy sobie, że czegoś nie rozumiemy, że coś jeszcze wymaga douczenia. Tak nie jest, rozumiemy, zwykle intuicyjnie o co chodzi, wystarczy tylko spróbować i poświęcić na to trochę czasu.

Spróbowanie

O tym jak być szczęśliwym napisano wiele książek. Wspólny ich wniosek jest zazwyczaj jednak taki, że trzeba coś zrobić, coś osiągnąć, zmienić swoje życie i tak dalej. Mało kto mówi o tym, że żeby być szczęśliwym wystarczy przybrać nową postawę. Dlaczego o tym nie mówimy? Bo to zbyt proste. Przybranie nowej postawy trwa chwilę i niewiele można o tym napisać. Może, poza tym jak ją utrzymać. A jak ją utrzymać? Wystarczy uwalniać to co jej przeczy. O uwalnianiu też trudno powiedzieć dużo więcej. Oprócz tego, że jest to obserwowanie oporu, cierpienia, negatywnych emocji. Cały rozwój duchowy składa się z takich prostych technik, dlatego tak ciężko uwierzyć w jego skuteczność. Wolimy, kiedy coś jest trudne, bo wtedy można mieć wymówkę, że się nie udało. Rozwój duchowy wymaga od nas jednej rzeczy, spróbowania.

Los jest twój

Rozwój duchowy zaczyna się od decyzji, Chcę to robić. Teraz już zrobiłeś wielki krok na przód. Ta pojedyncza decyzja podniosła twój poziom świadomości na poziom, w którym rozumiesz co jest prawdą a co fałszem. Zaczynasz dostrzegać niuanse życia, świadomie wybierać to co jest dla ciebie dobre. Kiedy już to robisz, decydujesz. Decydujesz o wszystkim, bo życie jest w twoich rękach. Tak mały krok tak wiele daje, jest to najważniejszy krok i mało który da tak wiele i żaden nie nastąpi bez tego pierwszego. Jak zacząć? Przyjmij, że wszystko zależy od ciebie, wszystkie emocje, które odczuwasz to twoja decyzja. Nie ma nic złego w przeżywaniu tragedii, jeśli to twoja decyzja by być smutnym. Tak samo ze szczęściem, ono wynika z twojej decyzji. Tan pierwszy krok da ci więcej niż wszystkie inne formy pracy nad sobą. Zdecyduj, że los jest twój.

Od czego zacząć kontemplację

Od czego rozpocząć kontemplację? Od tego by, w krótkich momentach skupiać się na swoich myślach. Da nam to możliwość zdystansowania się od własnych myśli i spojrzenia na nie z boku. Dzięki temu nabierzemy dystansu, który jest potrzebny przy kontemplacji. Dużą pomocą jest też praktyka uwalniania, bo jest to ten sam proces. Można powiedzieć, że kontemplacja to nieustanne uwalnianie. Podczas tego procesu jesteśmy po prostu obserwatorem myśli. Obserwowanie samo w sobie sprawia, że myśli wygasają. Dzięki temu pojawia się przestrzeń, w której promieniują pozytywne emocje. Im więcej tych emocji tym kontemplacja jest mocniejsza, by w końcu przerodzić się w ekstazę mistyka.

Jak zacząć kontemplację

Umysł poddany kontemplacji wyostrza się, dostrzega więcej, jest czulszy, bardziej bystry, lepiej zestrojony z Wyższą Inteligencją. Oznacza to, że rośnie wena, wyczula się kreatywność, zwiększa inteligencja. Żeby dostrzec różnicę czasem wystarczą dni i tygodnie. Trzeba tylko zacząć obserwować swój umysł. Początkowo może to sprawiać kłopoty, bo cały czas o tym zapominamy. Im więcej myśli tam łatwiej zapomnieć. Dlatego czasem lepiej jest zacząć od uporządkowania pewnych spraw poprzez podjęcie decyzji, uwolnienie przywiązań, naukę medytacji. Ta ostatnia jest szczególnie przydatna, bo jest tym samym procesem, prowadzonym w dogodniejszych warunkach. Medytacja wycisza nas, przez odcięcie od bodźców, natomiast myśli cały czas płyną i można je obserwować. Sama medytacja pozwala przenieść wyciszenie w życie codzienne co ułatwia kontemplację.

Jak zacząć rozwój duchowy

Od czego zależy nasze powodzenie w rozwoju duchowym? Przede wszystkim od tego czy jesteśmy uczciwi wobec samych siebie. Ma to szczególne znaczenie przy uwalnianiu, przy którym brak uczciwości może skutkować zachowaniem naszych uraz, których nie chcemy puścić ze względu na silne przywiązanie i przekonanie o swojej słuszności. Uczciwość wobec siebie to również trzymanie się raz przyjętych zasad i podążanie za nimi. Bez tego będziemy cały czas zaczynać od nowa i możemy uznać, że to bez sensu. Kolejną ważną cechą jest umiejętność oceniania swojego stanu, czyli samoświadomość. Musimy potrafić zatrzymać się na chwilę i zadać pytanie, Jak się czuję? Jak to na mnie wpływa? Czy potrafię coś z tym zrobić? Dalej jest umiejętność kreowania i przestrzegania postaw. Jeśli chcemy się zmieniać musimy być konsekwentni. To są podstawy, od których trzeba zacząć.

Droga dla wszystkich, ale nie wszyscy nią pójdą

O czym trzeba pamiętać rozpoczynając rozwój duchowy? Co trzeba zrobić, żeby nie stracić motywacji? Przede wszystkim trzeba zrozumieć, że jest to proces, który może trwać całe życie. Miewamy szybkie postępy, ale czasem wydaje się, że stoimy w miejscu. Czasem nie możemy ruszyć się dalej, bo nie dostrzegamy tego co nas trzyma i potrzebujemy jakiegoś wydarzenia by nami zachwiało u podstaw. Po drugie techniki, których używamy są proste i łatwe do nauczenia, nie ma nic poza uwalnianiem, kontemplacją, medytacją, pracą na postawach, samoobserwacją i samoświadomością. Warto o tym pamiętać, kiedy trafiamy na interesujące reklamy spektakularnych technik, które mają zdziałać cuda. Po trzecie w rozwoju duchowym będziemy osamotnieni, bo mało jest osób, które to interesuje, mało jest w ogóle osób, które o tym wiedzą, a z tych które się dowiedzą wiele wyśmieje jego sposoby i techniki. Po czwarte jest to droga samonagradzająca dla wytrwałych, choć i początkujący mogą wiele zdziałać w krótkim czasie. Po piąte jest to droga dla wszystkich, ale nie wszyscy nią pójdą. Po szóste nie da się kogoś namówić na rozwój duchowy, jeśli zależy nam żeby iść razem z kimś, może się to nie udać. Po siódme, warto.

Wysiłek w rozwoju duchowym

Ile wysiłku kosztuje nas rozwój duchowy? Ile trzeba włożyć pracy, żeby poczuć zmianę? To wszystko zależy od tego, gdzie jesteśmy, bo wiele z tego co robimy jest wysiłkiem duchowym, a nawet o tym nie wiemy. Świadome podsumowanie swoich działań, planowanie, analiza siebie, bycie skupionym są elementami pracy duchowej, więc wielu z nas ma rozwiniętą świadomość. To znaczy, że wiedzą, gdzie się znajdują, znają swoje możliwości i potrafią przewidywać. Jeśli tego nie ma, to wiemy od czego zacząć. Kolejny etapem jest poszerzenie obserwacji na swoje myśli, zdecydowanie o swoich postawach, uwolnienie przywiązań. Są to rzeczy, które można robić stopniowo, a z czasem wchodzą w nawyk, więc nie wymagają dużo czasu. Tak naprawdę, rozwój duchowy wcale nie zabiera nam czasu, o ile zaczniemy i przebrniemy przez początkowy etap przyzwyczajenia się. Dopiero kiedy chcemy przyspieszyć swój rozwój, pojawiają się konieczność medytacji, inspirującej lektury, stałej kontemplacji, czy większej ilości uwalniania. Początkowo wystarczy chcieć.

Techniki kontemplacji

By uspokoić swój umysł, wpierw trzeba go czymś zająć. W wielu wschodnich szkołach uczy się, dlatego mantr, które bez przerwy powtarzane, mają rozwinąć nasz umysł. Mantra to nic innego jak słowo, którym ma się zająć nasz umysł. Inną techniką jest obserwowanie umysłu, a dokładniej myśli w nim się pojawiających. Obserwowanie myśli wygasza je. Obie techniki są skuteczne i służą temu samemu celowi. Jednak po przekroczeniu pewnego poziomu obie stają się nieprzydatne, bo umysł milknie. Nie ma wtedy sensu zmuszać go do myślenia i trzeba zastąpić myślenie odczuwaniem. Odczuwać można wiele, emocje, wrażenia, piękno natury. Najlepiej skupić się jednak na jednej rzeczy i trzymać się jej nieustannie.

Nauka kontemplacji

Od czego zacząć naukę kontemplacji? Od tego by zadawać sobie pytanie, Co czuję? Wtedy możemy zobaczyć, że istnieją nijako dwie osoby, ta która czuje i ta która zadaje pytanie. Osoba, która zadaje pytanie jest obserwatorem, świadkiem. Dostrzega stan osoby, którą jesteśmy i może go ocenić. Powtarzanie tego pytania sprawia, że zyskujemy dystans w stosunku do siebie. Kolejnym krokiem jest wybór sposobu kontemplacji, czy chcemy być obserwatorem, czy odwracać naszą uwagę jakimś słowem. Obserwator stale pilnuje swojego umysłu i przygląda się myślom, które się w nim pojawiają, natomiast słowo stale odwraca naszą uwagę od myśli. Początkowo to co jest trudne, staje się nawykiem i nie trzeba poświęcać energii swojej woli do podtrzymywaniu tego stanu. Taka praktyka szybko przynosi owoce w postaci mniejszej ilości myśli.

Jak zacząć uwalniać

Od czego zacząć uwalnianie? Jak w końcu nauczyć się tej techniki? Najlepiej zacząć od tego co pierwsze przychodzi do głowy, kiedy zadamy sobie pytanie, Co mnie denerwuje? Co mnie smuci? Czym się martwię? Takich pytań możemy sobie zadać całe mnóstwo i zwykle pierwsza rzecz będzie tą, którą mamy do uwolnienia. Uwalnianie polega na przyglądaniu się reakcji jaką wyzwala w nas zadanie tego pytania. To znaczy na obserwowaniu emocji. Innym sposobem jest pogrążenie się we wspomnieniach i obserwacja, które z nich powodują ból. Poświęcenie chwili uwagi, w momencie jego odczucia, spowoduje jego uwolnienie. To czuć jak rozpłynięcie się fal, ustanie strumienia, odpoczynek. Być może potrzebna jest chwila wprawy, ale bardziej po to by w to uwierzyć niż się nauczyć.

Obserwacja

Jak się zmotywować do wysiłku związanego z rozwojem duchowym? Przez zrozumienie, że to najmniejszy możliwy wysiłek jaki trzeba włożyć, żeby zaczęło być lepiej. Trzeba tylko nauczyć się jak uwalniać i zacząć obserwować swoje codzienne aktywności. To wystarczy, żeby wykonać skok w rozwoju i wznieść się na nowy poziom. Obserwacja siebie samego to coś na początku nowego, co może generować trudności. Ale nie musimy tego robić na bieżąco, czasem wystarczy spojrzeć wstecz i zobaczyć na swoje dokonania. Wprawa przychodzi z czasem. To co początkowo obserwujemy retrospektywnie, z czasem staje się obserwacją z pierwszej osoby. Wszystko zależy od wprawy. Po jakimś czasie, taka obserwacja wchodzi w nawyk i nie musimy podtrzymywać jej siłą woli. Wtedy można skupić się na innych aspektach rozwoju duchowego.

Praca nad sobą

Rozwój duchowy dostarcza wspaniałych możliwości rozwoju. Jest to więcej niż rozwój osobisty, sesje u psychoterapeuty czy nauka z książek. Rozwój duchowy koncentruje się na człowieku, a używa do tego prostych narzędzi. Jeśli chodzi o zrozumienie człowieka, ważne jest zrozumienie czym jest Ego, ale do tego wystarczy nam często sama obserwacja własna lub innych ludzi. Czasem łatwiej jest coś zobaczyć w drugim niż w samym sobie. Dzieje się tak ze względu na projekcje, czyli to czego nie chcemy widzieć w sobie dostrzegamy u innych. Rozwój duchowy jest też pracą na postawach, czyli czymś najbardziej podstawowym. Obieramy postawę, a później konfrontujemy ją z naszym zachowaniem. Tam, gdzie się nie pokrywają, mamy pracę do wykonania. Postawy zawierają w sobie wzory zachowań, więc tam, gdzie nie działamy zgodnie z nimi, pewnie trzeba coś uwolnić. Po trzecie rozwój duchowy jest skuteczny, bo koncentruje się na emocjach, czymś najbardziej pierwotnym. Dąży do uwalniania tych negatywnych i wzmagania pozytywnych. W rozwoju duchowym uczenie się z książek, rozmawianie o problemach czy praca nad sobą, są czymś dodatkowym. Zasadniczo chodzi o obserwowanie siebie, bo sam akt obserwacji to najpotężniejsze narzędzie zmiany siebie.

O gotowości

Od czego zaczyna się rozwój duchowy? Co musi się wydarzyć, byśmy zaczęli interesować się rozwojem duchowym? Zazwyczaj jest to jakieś niezadowolenie związane ze stanem obecnym. Często jest to cierpienie, którym człowiek jest już znudzony. Przedłużający się negatywny stan, powoduje rozpoczęcie poszukiwań. Czasem wystarczy jedna książka, by obudzić w nas pożądanie zmiany. Książką taką może być Biblia, coś z literatury duchowej, czasem wystarczy jeden ustęp z literatury pięknej. Wszystko zależy od naszej gotowości. Nie ma sensu przynaglać kogoś do rozwoju duchowego. Dla każdego rozpocznie się on w innym momencie lub nie rozpocznie w tym życiu. Ważne jest byśmy my dbali o swój rozwój duchowy. Wtedy możemy być przykładem, który zainspiruje innych.

Piękne życie

Od kiedy zaczynamy pracować duchowo wiele zmienia się w naszym życiu. Patrzymy wstecz i nie możemy uwierzyć jakimi osobami byliśmy. Dziwi nas to, ale nie boli, mamy współczucie do tej osoby. Zgryzota byłaby krokiem wstecz i już dawno została uwolniona. Dziwi nas to, że mogliśmy uważać się za szczęśliwych, kiedy dopiero teraz wiemy czym jest szczęście. Cieszy nas też to jak szybka była ta droga, lata zaniedbań w ciągu czasem nawet kilku dni mogą zostać całkowicie oczyszczone. Do niektórych spraw potrzebna jest zmiana kontekstu, a to wymaga nauki, ale dla większości wystarczy zwykłe uwalnianie. I jakie piękne staje się życie.

Prosta droga do szczęścia

Od czego trzeba zacząć naukę uwalniania? Od obserwowania samego siebie w momencie narastania w nas oporu. Przez opór rozumiemy ból, cierpienie, smutek, złość, pychę, poczucie winy, wstyd, bezsilność czy pożądanie. Pojawienie się negatywnych odczuć jest najlepszym czasem by zacząć uwalnianie. Spokojnie zaczynamy je wtedy obserwować. To znaczy, pozwalamy im być i patrzymy co się w nich pojawia. Czy są to myśli, dotkliwszy ból czy opór wobec nich. Co by to nie było, pozwalamy temu być i nie komentujemy, obserwujemy. Wtedy możemy zaobserwować, że początkowy opór słabnie, a my odzyskujemy siłę. I nagle wszystko znika, możemy nawet zapomnieć o czym to było lub zdziwić się, że nam wcześniej przeszkadzało. I koniec, potrafimy uwalniać. Stąd już prosta droga do szczęścia.