Źródło

Czym jest Wyższa Inteligencja? Jest to aspekt naszego Bycia, jest to siła, dzięki której istniejemy. Jest to Jakość sprawiająca, że żyjemy. Jest to promień Boskości odpowiedzialny za nasze życie. Bez Wyższej Inteligencji bylibyśmy jak zwierzęta nieświadomi swej podmiotowości. Nasza podmiotowość pozwala nam na odróżnienie siebie od świata. Wyższa Inteligencja pozwala na to byśmy mogli powiedzieć Ja jestem. Co to oznacza? Że tworzymy niezależny od świata byt, który postrzega, uczy się, rozwija. Wyższa Inteligencja to Ja, do którego dążymy. Stawanie się bardziej świadomym siebie przybliża nas do tego Ja. Ja to inaczej oświecona istota. Większe poznanie siebie oznacza wzrost Świadomości i zbliżenie się do Wyższej Inteligencji. Jak jeszcze można zdefiniować Wyższą Inteligencję? Jako promień Boga, który jest jak promień światła wybiegający ze słońca. Wyższa Inteligencja to Boskość w nas. To coś do czego mamy dostęp w formie kreatywności, inteligencji, pomysłowości. Wyższa Inteligencja to w końcu ostateczny aspekt naszego Istnienia. Czyli innymi słowy Źródło.

Poczucie Miłości

Jak być pewnym, że to co robimy jest właściwe? Przede wszystkim, to co właściwe nie zawsze jest najprostsze. Intuicyjnie wiemy, które rozwiązanie będzie wymagało mniej pracy, a często to co jest właściwe, wymaga jej więcej. Po drugie, jeśli można włożyć w to Miłość to pewnie jest właściwe. Działania bez Miłości nie są warte wykonywania, pytanie tylko czy nie można jej tam włożyć, czy my nie potrafimy. Im więcej pracujemy nad Miłością tym łatwiej jest nam ją wkładać w codzienne aktywności. Po trzecie, często to co właściwe generuje w nas opór. Dzieje się tak dlatego, że to często nie są te rzeczy, które chcemy robić. Opór ten można uwolnić i dzięki temu z większą ochotą podjąć aktywność. Po czwarte, możemy zastanowić się czy robimy coś dla siebie czy dla innych. Jeśli robimy to dla innych to zazwyczaj jest nam łatwiej dawać Miłość, natomiast nie zapominajmy o sobie i swoich potrzebach, robienie dla siebie to również Miłość. To wszystko może być pomocne w określeniu czy robimy coś z Miłości, ale najważniejsze jest poczucie Miłości w trakcie wykonywania czynności.

Więcej Miłości

Jak zadbać o siebie? Co zrobić by okazać sobie Miłość? Przede wszystkim trzeba zacząć słuchać swoich potrzeb. Wszystkich, głodu, zmęczenia, chęci na relaks, chęci na zabawę, ochoty na spotkanie w towarzystwie, ochoty na bycie samemu. Tego typu uwaga to Miłość własna. Zadbajmy o siebie tak, jak gdybyśmy byli dla siebie najlepszymi przyjaciółmi. Kiedy nam jest dobrze, możemy dawać dobro innym, dzielić się nim. Zadbanie o swoje potrzeby to oznaka Miłości własnej, która jest częścią Miłości, która może nas dotykać. Pozostała cześć do dawanie Miłości, to emanowanie nią, to dzielenie się z ludźmi. Dzielenie się może polegać na, uśmiechu, dobrym słowie, dobrym uczynku, współczuciu, pomocy. A im więcej dajemy Miłości tym więcej jej otrzymujemy i to na wiele sposobów. Po pierwsze jesteśmy wdzięczni samym sobie, po drugie otrzymujemy wdzięczność, po trzecie możemy otrzymać w zamian coś od drugiej osoby, której pomogliśmy. Dlatego Miłość musi być dzielona, za każdym razem powstaje jej więcej.

Relacja z samym sobą

Jak sprawić, by w naszym życiu było więcej Miłości? Przede wszystkim trzeba przybrać odpowiednie postawy. Trzeba być gotowym na Miłość, to znaczy czekać na nią, zasługiwać na nią, chcieć jej. Odpowiednie postawy kształtują nawyki, więc nie przegapimy Miłości, kiedy się pojawi. Po drugie trzeba uwolnić stare przywiązania, do rzeczy, pieniędzy, wspomnień, bólu. Stare przywiązania generują myśli, które zakłócają nam odbiór Miłości. Po trzecie trzeba dawać Miłość. Dawanie Miłości to emanowanie Miłością we wszystkich aspektach życia. Nie tylko kiedy jesteśmy z ludźmi, ale też, kiedy jesteśmy sami, możemy wtedy cieszyć się drobnymi rzeczami i czynnościami, podziwiać naturę, dbać o siebie. To wszystko jest Miłość. A im więcej jej w naszym życiu, tym mocniej wypełnia pozostałe jego części. Miłość jak widać ma wiele objawów. To nie tylko relacja z drugim człowiekiem, ale przede wszystkim to relacja z samym sobą.

Poziom mędrców

Od czego zależy postęp w kontemplacji? Od tego jak długo jesteśmy w stanie wytrzymać bez formułowania myśli. Im dłuższe przerwy między myślami, tym większy postęp uczyniliśmy. A jak dojść do dłuższych przerw? Trzeba skoncentrować uwagę na swoich myślach, wtedy rzadziej się pojawiają, można też skorzystać z techniki zapytywania siebie zaproponowanej przez Śri Ramana Maharshi, polegającej na pytaniu, Kim jesteś? Stałe utrzymywanie tego pytania w umyśle zmniejsza ilość myśli. Można też koncentrować się na oddechu, jakiejś mantrze lub punkcie w ciele. Niezależnie od tego co wybraliśmy najważniejsze jest skupienie. Skupienie pozwala wydłużyć momenty bez myśli, a to właśnie na nich nam zależy. Te momenty to momenty, w których jesteśmy w pełni świadomi. Jesteśmy przepełnieni Świadomością. Utrzymywanie tego uwalnia nas od Ego, które lubuje się w myśleniu. Dlatego im dłużej nie myślimy, tym słabsze nasze Ego. Pełen brak myślenia to Oświecenie, ale to już poziom mędrców.

Wystarczą starania

Jaki jest najlepszy sposób na postęp w rozwoju duchowym? To wszystko zależy na jakim poziomie jesteśmy. Na początku naszej drogi, najwięcej zmienią decyzje odnośnie naszego życia. Decyzje mogą polegać na zmienia postaw, wprowadzeniu nowych nawyków czy rezygnacji ze starych. Na dalszym rozwoju najbardziej pomocne może być, uwalnianie przywiązań i emocji z przeszłości, żeby nie torpedowały naszego wzrostu. Później istotna zaczyna być edukacja, zwłaszcza duchowa, warto sięgać po sprawdzonych nauczycieli duchowych. Gdy wejdziemy na poziom Miłości zaczyna liczyć się nasza gotowość. Oznacza to, że sami już więcej nie możemy zrobić, ale czekamy na Wyższą Inteligencję. Kluczowe jest czekanie, musimy chcieć wzrostu, a oznacza to utrzymywanie gotowości i pielęgnowanie Miłości. Poziom Miłości to bardzo zaawansowany poziom, na które dociera niewielu, choć pewnie dlatego, że niewielu tego chce. Żeby tego chcieć trzeba wiedzieć, że coś takiego jest dostępne. O doznaniach na tym poziomie mówią mistycy, donosząc o stanie zadowolenia, empatii, Miłości, a czasem ekstazy spowodowanej Miłością. Poziom Miłości jest osiągalny dla wszystkich, trzeba tylko o nim wiedzieć i go chcieć. Później wystarczą starania by do niego dotrzeć.

Co zmienia nasze życie?

Po czym poznać, że czas na zmianę? Kiedy rozpoznać, że coś nas trzyma? Przede wszystkim dobrze jest rozpoznać swój postęp. Jeśli wiele zmieniło się w naszym życiu, może przyjść moment spowolnienia. I to spowolnienie może wydać się jak przerwa w rozwoju. Ale to czego nie dostrzegamy, to cała masa zmian, które zaszły w naszym życiu. Dlatego warto jest od czasu do czasu zatrzymać się i ocenić zmiany. Okaże się wtedy, że wcale nie zwolniliśmy, lecz wręcz przyspieszyliśmy, a spowolnienie jest momentem ugruntowania naszych nowych zdobyczy. Takie objawienie to prawdziwa dojrzałość. Poza tym potrzebne są nam momenty wytchnienia, które ugruntują nasze zmiany. Należy też pamiętać, że im dalej jesteśmy, tym zmiany są subtelniejsze i wymagają dużej wnikliwości by je dostrzec. Niemniej one są i zmieniają nasze życie. A co ze spowolnieniem, co do którego wiemy, że jest negatywne? W ogólnej zmianie często jest jedna rzecz, która trzyma nasz rozwój duchowy. Coś co wymknęło się zmianie. Część naszego życia, która pozostała niezmienna. By ją znaleźć potrzebujemy uczciwości i wnikliwości. Medytacja nad tym może przynieść rezultat. A gdy ją znajdziemy, możemy zastanowić się co z nią zrobić. Czy potrzebne są nowe postawy czy uwalnianie.

Cieszyć się tym kim się jest

Na czym może polegać rozwój człowieka? Potocznie rozumiany rozwój będzie zawierał w sobie, więcej pieniędzy, więcej znajomych, awans. Czy to na pewno są oznaki rozwoju? Po czym poznać prawdziwy rozwój? Prawdziwy rozwój jest wtedy, kiedy człowiek zaczyna być szczęśliwy, to dopiero wtedy mają znaczenie wszystkie pozostałe sukcesy. Bo czym awans bez wewnętrznej z niego radości, czym są pieniądze bez Miłości, czym są relacje bez wdzięczności? Miłość zaczyna się wtedy, kiedy to my wzrastamy i konsekwencją tego są zmiany w życiu, nie na odwrót. Odwrotna droga przynosi szczęście na krótko, bo przynosi cieszenie się z rzeczy, zamiast cieszenia się tym kim się jest.

Na tym polega oświecenie

W rozwoju duchowym niezmierne ważne jest by wykazać się cierpliwością. Potrzebujemy czasu, żeby nasze postawy mogły się w pełni uformować. Uwalnianie wymaga systematyczności. Medytacja i kontemplacja to praktyka. A rezultaty mogą być natychmiastowe bądź zająć trochę czasu. Duże efekty często osiągamy na początku, kiedy jedną decyzją możemy zmienić swoje życie, później rozwój może już zająć więcej czasu, choć czasem doświadczamy skoków świadomości. Skoki świadomości to momenty uświadomienia sobie ważnych prawd. Na przykład o kruchości życia, jego zmienności, niepowtarzalności momentów, których doświadczamy. Takie małe objawienia są często dużymi skokami naprzód. Wydawać by się mogło, że oczywiste prawdy nie mogą tak zmienić naszego życia, jednak to nie chodzi o ich poznanie, lecz zrozumienie. Zrozumienie prawdy pociąga za sobą szereg zmian w naszym życiu, w naszym światopoglądzie, w naszym postrzeganiu świata. Kiedy wiem, że mogę umrzeć, zaczynam żyć pełniej. I na tym polega oświecenie.

Wszystko staje się wznioślejsze

Zwiększenie poziomu świadomości oznacza lepsze zrozumienie czym jest życie. Dlatego pociąga za sobą zwiększoną empatie, szacunek dla ludzi, Miłość. Im wyższy nasz poziomi świadomości, tym lepiej rozumiemy, dlaczego ludzie zachowują się tak, jak się zachowują. Rozumiemy relacje, wydarzenia, powiązania. Poziom świadomości odpowiada też ze poczucie szczęścia, Radości, Miłości, współczucia, Pokoju. Dlatego naszym podstawowym dążeniem powinno być podniesienie poziomu świadomości. Wiążą się z nim często kariera zawodowa, relacje rodzinne, relacje ze światem, relacja z sobą, sposób spędzania czasu, preferencje. Im wyższy poziom świadomości, tym wszystko staje się wznioślejsze.

Dobro wraca

Nie ma dnia, w którym nie dzieją się na świecie dobre rzeczy. Mamy niestety to do siebie, że skupiamy się na tych negatywnych. Media są tym przepełnione. Nawet krótkie zaangażowanie się w negatywność przynosi niechciane skutki, dlatego najlepiej jest zrezygnować z oglądania telewizji czy słuchania radia. Każdy kontakt z negatywnymi treściami zostawia w nas reakcję emocjonalną. Kiedy słyszymy o nieszczęściach smucimy się, to normalne. Ale co nie jest normalne, to proporcje w jakich się nam to dostarcza. Łatwo dojść do takich wniosków, kiedy pomyślimy o tym w ten sposób, gdyby było tyle negatywności to świat nie mógłby istnieć. Musi istnieć dobro, które równoważy zło. Dlatego warto się na nim skupić. Tego dobra jest pełno wokół nas, trzeba je tylko chcieć zobaczyć. Objawia się w codziennych czynnościach. Jeśli go nie widzimy, to nie jesteśmy dość wyczuleni. Warto też dawać to dobro, żeby przekonać się jak szybko ono wraca.

Życie warte zaangażowania

Coś o czym nie wiemy rozpoczynając rozwój duchowy, to to, że jest to droga coraz prostsza. Na początku musimy nauczyć się różnych technik, zdobyć wiedzę, nauczyć się cierpliwości. Później wiele z tego czego się nauczyliśmy na początku wchodzi nam w krew. Tak jest z uwalnianiem, kiedy odkryjemy jego moc nie wyobrażamy sobie nie skorzystać z niego, kiedy odkryjemy jakieś przywiązanie. Tak samo jest z medytacją, początkowo ciężko się do niej zebrać, ale potem ciężko wyobrazić sobie dzień bez niej. Łatwość samorozwoju wynika też z nagród jakie dostajemy od samych siebie w postaci lepszego samopoczucia, większej motywacji, wybaczania sobie, większej Miłości. Przepełnione nimi życie to życie warte zaangażowania.

Wzrastanie w duchu

Im dłużej rozwijamy się duchowo tym łatwiej jest nam zrozumieć innych ludzi. Przepracowując swoje problemy zyskujemy zrozumienie problemów innych. Jednocześnie dostrzegamy, że każdy jest inny i nie ma dwóch takich samych problemów. Rośnie dzięki temu nasza empatia, współczucie, zrozumienie. Przez to nasze relacje stają się pełne Miłości. Rozwój duchowy sprawia, że stajemy się bliżsi ludzi, nastawieni na nich, gotowi by im pomagać. Zaczynamy rozumieć, że nie ma sensu się porównywać do innych, bo każdy jest na innym poziomie rozwoju i ma inne trudności do rozwiązania. Coś co działa na nas, może nie zadziałać na innych. Przestajemy więc doradzać, wtrącać się i wytykać, a zamiast tego dajemy przykład. Uczymy się, że bardziej pomocne jest świecenie przykładem, opowiadanie anegdot, czy pozostawienie bez komentarza niż bezpośrednie wtrącanie się w czyjeś problemy. Rozwój duchowy sprawia, że mamy mniej do udowodnienia a więcej do zaoferowania. Dlatego warto poświęcić czas by wzrastać w duchu.

Brak przywiązań

Na czym polega przyjmowanie postaw? Jest to określenie jak chcemy się zachowywać, w określonych sytuacjach. Decydujemy, że jesteśmy określoną osobą, która robi lub nie robi pewnych rzeczy. Od momentu podjęcia decyzji zaczynamy pracę nad sobą. Różne okazje życiowe są sprawdzianem dla naszych postaw. Może się wtedy okazać, że niektóre z nich nie działają. Postawy wymagają czasu by się przyjąć, ale jeśli czas nie wystarcza, to może być konieczne uwolnienie czegoś ze swojego życia. Jeśli widzimy notoryczny opór, to trzeba zastosować technikę uwalniania. Opór mówi nam o tym, że jest różnica między oczekiwaniem a stanem obecnym. Stan obecny możemy zmienić puszczając przywiązania, a najłatwiej je puścić, kiedy wywołują opór. Technika uwalniania jest niezwykle przydatna w pracy nad postawami. Ugruntowanie postawy wymaga czasu i braku przywiązań.

Gotowość

Jakie są kamienie milowe w rozwoju duchowym? Pierwszym dużym jest, kiedy przestajemy siebie okłamywać. Zaczynamy rozumieć czym jest prawda i fałsz. Decydujemy się podążać za prawdą. Dajemy sobie możliwość uczciwego wzrostu. To jest moment, od którego wszystko się zaczyna. Dlatego jest to najważniejszy krok, który wymaga wielkiej uczciwości. Dalsze kroki są równie istotne, ale nie tak ważne. Najważniejszy jest zawsze ten pierwszy. Kolejnym krokiem jest wejście na poziom ochoty, kiedy zaczyna się nam naprawdę chcieć. Jest to poziom cechujący się samonagradzającym procesem. Chce nam się i robimy to więc otrzymujemy nagrody. Jest to poziom znaczący, wymagający tylko aktywności, którą i tak chce nam się podejmować. Dalej jest poziom rozumu. Tutaj powiększamy swoją wiedzę, uczymy się rozsądku, determinacji, podejmowania działań. Wiele osób się tu zatrzymuje, bo jest to ogromny krok naprzód. By iść dalej trzeba porzucić rozum na rzecz Miłości. Osiągnięcie poziomu Miłości wymaga też zmiany kontekstu, nie działamy już dla siebie, lecz dla świata. Dlatego jest to poziom empatii, współczucia, zrozumienia, chęci działania, ciepła, serdeczności, pomagania. Wejście tutaj oznacza, że jesteśmy w mniejszości świata, co rodzi również wymagania, nie ma tu miejsca na egoizm, a własne potrzeby są poniżej potrzeb ogółu. Ale dzięki temu wzrastamy, ale wzrost nie wynika już z własnych wysiłków, a z gotowości.

Własne błędy

Od kiedy możemy być pewni, że nasz rozwój duchowy idzie w dobrą stronę? Od wtedy, gdy patrzymy w przeszłość i nie widzimy żalu, bo wybaczyliśmy sobie to kim byliśmy. Uznajemy, że wszystko wydarzyło się w najlepszym porządku byśmy byli, gdzie jesteśmy. To co się wydarzyło sprawiło, że jesteśmy ludźmi, którymi jesteśmy i którzy mogą spojrzeć wstecz, żeby zobaczyć swoje błędy i móc się z nich uczyć. Nie ma nauki bez popełniania błędów. Nie ma lekcji bez potknięć. Warto się mylić, bo to oznacza, że działamy. Jeśli potrafimy wyciągnąć lekcje, to nie warto się wstydzić błędów. Jeśli uznamy to wszystko to nasz rozwój jest zagwarantowany. Od teraz można uwzględnić błędy w procesie, którym podążamy i cieszyć się z nich jako szansy do nauki. Bo człowiek uczy się najlepiej na swoich błędach. Dlatego będziemy je popełniać. Bez tego nigdy byśmy nie wzrośli.

Cieszyć się sobą

Jak pielęgnować Miłość własną? Przede wszystkim słuchać siebie. Często przeoczamy, nasze własne potrzeby, potrzebę odpoczynku, zabawy, relaksu. Przez to nawarstwiają się nasze problemy, ponieważ rośnie w nas opór. Opór ten można uwalniać, ale o ile łatwiej jest to robić stopniowo. Kiedy dojdzie do kumulacji oporu może być już za późno na uwalnianie i po prostu wybuchniemy emocjami. Dlatego warto patrzeć na to co się dzieje w naszym wnętrzu. Poza słuchaniem siebie, trzeba wyznaczać sobie nowe granice, bez poszerzenia granic nie ma rozwoju. Trzeba to robić mądrze, znając swoje słabe i mocne strony. Znając je wiemy, gdzie się znajdują nasze własne granice i możemy je delikatnie poszerzać. Nie ma sensu wyznaczać sobie nierealnych celów, bo skończy się to tylko smutkiem i złością. Miłość własną można też pielęgnować poprzez wsłuchanie się w siebie, czego nie robimy, o czym wiemy, że byśmy chcieli, co robimy o czym wiem, że nie powinniśmy. Medytacja nad własnymi potrzebami może nam dużo powiedzieć o nas samych, warto to robić. W końcu czym jest Miłość własna bez ludzi? Kochać siebie to ofiarowywać siebie innym, byśmy razem mogli cieszyć się sobą.

Bycie sobą

Czym charakteryzuje się Miłość własna? Skąd wiedzieć, że kochamy siebie? Miłość własna to przede wszystkim wyrozumiałość wobec siebie, znajomość swoich ograniczeń, swoich słabych stron i szanowanie ich. Nie przeskoczymy tego w czym jesteśmy słabi, możemy jedynie nad tym pracować. Miłość własna to też znajomość mocnych stron i korzystanie z nich dla dobra swojego i innych. Szkoda jest marnować swoje mocne strony, bez korzyści dla ogółu. Miłość własna to też umiejętność pracy nad sobą. Rozwój duchowy dostarcza narzędzi, które doskonale sprawdzają się do rozwijania swoich umiejętności. Jednocześnie są to narzędzia łatwe i przyjemne. Miłość własna wymaga też umiejętności odpoczynku, potrzebujemy przecież czasu na zebranie sił czy zabawę. W ramach odpoczynku trzeba też umieć zadbać o swoje własne potrzeby. Miłość własna to w końcu znajomość całej swojej osoby i umiejętność bycia nią.

Można żyć inaczej

Przygoda duchowa rozpoczyna się od pojedynczej decyzji, Zmieniam życie. Potem jest już tylko łatwiej. Ten pierwszy krok jest najważniejszy, decyduje o całym późniejszym rozwoju. Zaczyna się od tego, że wiemy, że chcemy coś zmienić, później dowiadujemy się o sposobach. Metody rozwoju duchowego są znane i porozrzucane w innych gałęziach samorozwoju. Przede wszystkim jest to praca na postawach i medytacja. Tymi dwoma metodami można wiele zdziałać. Warto też korzystać z techniki uwalniania i kontemplacji. Razem tworzą warsztat metody duchowej. By przyspieszyć swój rozwój można sięgnąć po literaturę duchową lub oglądać dobrych nauczycieli. Możliwości są duże. Najważniejsze by zrozumieć, że można żyć inaczej.

Dawanie Miłości

Od kiedy rozwijamy się duchowo zmienia się sposób w jaki patrzymy na świat. Przestaje być on wrogim miejscem, w którym trzeba konkurować o zasoby, a staje się przyjaznym miejscem wielkich możliwości. Kiedy zmieniamy nasz punkt skupienia z siebie na innych, dostrzegamy, że wiele możemy zrobić. Od tego momentu to nie my, lecz inni są w centrum naszej uwagi. Dzięki temu łatwiej też zaistnieć w świecie, bo to przecież potrzeby innych są źródłem satysfakcji, o ile uda się je spełnić. Uczynienie ze spełniania potrzeb innych swojego celu jest najkrótszą drogą do sukcesu. Wie o tym wielu ludzi, którzy już ten sukces osiągnęło. Nie musimy przy tym budować wielkich biznesów, mamy przecież wokół siebie mnóstwo ludzi, którym możemy pomóc, a prawdziwym sukcesem jest ten wewnętrzny. Taka realizacja siebie dostarcza mnóstwa satysfakcji i jest trampoliną do dalszego wzrostu. Jeśli zależy nam na rozwoju duchowym, prędzej czy później musimy zwrócić się ku innym. Bo nie ma innej drogi do Miłości niż przez jej dawanie.